Περνό, Ουμβέρτος

(Pernot, 1870 – 1946). Γάλλος γλωσσολόγος και νεοελληνιστής. Φοίτησε στη Σχολή Ανατολικών Γλωσσών, όπου είχε δάσκαλό του τον Αιμίλιο Λεγκράν. Το 1912 διορίστηκε καθηγητής της Νεοελληνικής γλώσσας και γραμματολογίας στη Σορβόνη και από το 1925 διεύθυνε παράλληλα το Ινστιτούτο Φωνητικής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Για να τιμηθεί η επιστημονική συμβολή του, η έδρα του έγινε στα χρόνια του τακτική (από το 1931). Οι πρώτες μελέτες του ήταν φωνολογικές και γλωσσολογικές· τις μελέτες αυτού του είδους δεν άφησε ούτε αργότερα, παρά την επέκταση των δραστηριοτήτων του και σε γραμματολογικά θέματα. Εξέδωσε πολλά λαϊκά βυζαντινά και μεταβυζαντινά κείμενα και δημοτικά τραγούδια, που τα κατέγραψε, με τη μουσική τους, ο ίδιος, στις διάφορες αποστολές και στα ταξίδια του στην Ελλάδα. Αναζητώντας τις αρχές της ελληνικής γλώσσας, έφτασε μέχρι τα Ευαγγέλια, υποστηρίζοντας ότι το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο είναι το πρώτο λογοτεχνικό κείμενο της νεοελληνικής γλώσσας. Ο Π., που ήταν από τους καλύτερους γνώστες της γλώσσας των Ευαγγελίων και των φιλολογικών προβλημάτων της Ελλάδας και θερμός φίλος του ελληνικού λαού, πέθανε με τον καημό πως δεν θα ενταφιαζόταν «στο κόκκινο χώμα της Αττικής», όπως το είχε ποθήσει.